FILHARMONIA ŚWIĘTOKRZYSKA W KIELCACH

Strona główna | MET

Filharmonia Świętokrzyska jako jedyna instytucja w regionie zdobyła prawa do cieszących się ogromną popularnością transmisji spektakli operowych z Nowego Jorku w jakości HD. Raz w miesiącu – widzowie będą mogli podziwiać największe sławy świata opery, najlepsze inscenizacje z najsłynniejszego teatru operowego świata, czyli z Metropolitan Opera. Sezon otworzy jedna z najpiękniejszych oper „Eugeniusz Oniegin” Piotra Czajkowskiego. W sezonie 2013/2014 odbędzie się 10 transmisji przedstawień, wśród których znajdą się 4 premiery. pobierz >>>

Sezon 2013–14
Peter Gelb dyrektor generalny Met
James Levine dyrektor muzyczny Met
Fabio Luisi główny dyrygent Met

O nowojorskiej Met i transmisjach
The Metropolitan Opera należy do ścisłej czołówki najlepszych teatrów świata. Jej siłą są przede wszystkim wspaniałe głosy. Od ponad stu lat nie było prawdziwie wielkiej śpiewaczki czy śpiewaka, którzy nie pragnęliby wystąpić na scenie Met (tak nazywają swój teatr nowojorczycy). Także Polacy – obecnie Aleksandra Kurzak, Piotr Beczała, Mariusz Kwiecień, a wcześniej Teresa Żylis-Gara, Małgorzata Walewska, Wiesław Ochman, Adam Didur i przede wszystkim wyjątkowo ubóstwiana przez Amerykanów Marcelina Sembrich-Kochańska – występowali i wciąż regularnie występują na deskach tego teatru.

Do dziś budzi rozbawienie fakt, że The Metropolitan Opera powstała nie z artystycznej potrzeby, a z urażonych ambicji. Otóż żona pewnego nowojorskiego milionera, gdy nie zdobyła miejsca w loży w działającej wtedy w Nowym Jorku operze, nakazała swojemu małżonkowi wybudowanie nowego teatru, aby mogła godnie prezentować się w loży honorowej. Wynajęty architekt, nie bardzo wiedząc, co właściwie projektuje, skupił się na ociekającej złotem widowni, zupełnie lekceważąc potrzeby sceny. Podczas spektakli dekoracje składować więc trzeba było bezpośrednio na ulicy, a chór, nie mając własnej sali prób, ćwiczył w toalecie...

Met zainaugurowała swoją działalność w roku 1883 Faustem Charles’a Gounoda. Choć początki były trudne (pierwszy sezon zakończył się gigantycznym deficytem), teatr miał szczęście do wybitnych dyrygentów i śpiewaków, a także do przedsiębiorczych dyrektorów. Szybko stał się sceną, o występowanie na której zabiegali najwięksi, z Marią Callas na czele.

Choć poziom artystyczny Met pozostawał na najwyższym poziomie, warunki lokalowe były fatalne. Dlatego po latach postanowiono wybudować profesjonalny gmach i tam przenieść zespół. W 1966 roku otworzono jeden z największych (widownia liczy blisko 4.000 miejsc) i najlepiej wyposażonych teatrów operowych na świecie (w pełni zautomatyzowana wielka scena, kilkanaście sal prób, parkingi, wygodne garderoby, przestronne magazyny dekoracji i kostiumów).

Met to dzisiaj operowa fabryka, a jej pracownicy pieszczotliwie nazywani są armią. Teatr ma w swoim repertuarze kilkadziesiąt tytułów – od klasyki po dzieła współczesne. Gra blisko 300 monumentalnych spektakli w roku. Wszystko to wymaga precyzyjnej organizacji pracy, dlatego też repertuar oraz obsady planowane są z około pięcioletnim wyprzedzeniem.

Przedsięwzięcie „The Met: Live in HD” nawiązuje do bogatej, ponad 80-letniej tradycji słynnych transmisji radiowych spektakli tego teatru. Pomysłodawcą cyklu jest dyrektor generalny Met – Peter Gelb. 30 grudnia 2006 roku po raz pierwszy popłynął w eter obraz w jakości High Definition i dźwięk w formacie Dolby Digital Surround; pokazano Zaczarowany flet Mozarta. Spektakl obejrzało wtedy 30.000 widzów zgromadzonych w 150 salach na terenie USA. Sukces kasowy i frekwencyjny sprawił, że do projektu natychmiast przyłączyły się ośrodki z całego świata.

Transmisje swoich spektakli organizują dziś także inne słynne teatry, ale to Met była prekursorem i tylko ona realizuje swoje pokazy na tak ogromną skalę. Przedstawienia sezonu 2013–14 obejrzą widzowie w ponad 1.900 salach kinowych, teatralnych i filharmonicznych 64 krajów świata. Do tej pory na cykl „The Met: Live in HD” sprzedano 12 milionów biletów.

Cyfrowy sygnał o wysokiej rozdzielczości dociera do adresata za pomocą satelity okołoziemskiego zaledwie z kilkusekundowym opóźnieniem. W Europie – mimo sześciogodzinnej różnicy czasu – przedstawienia można oglądać na żywo wieczorem, a to dlatego, że Met gra w soboty dwa spektakle: pierwszy wczesnym popołudniem, a drugi wieczorem. Transmitowany jest ten popołudniowy.

Dodatkowym atutem tych pokazów jest możliwość zajrzenia za kulisy. Kamera śledzi zmiany dekoracji, rejestruje też wywiady ze śpiewakami występującymi w danym przedstawieniu, zagląda na próby, których podczas transmisji, podobnie zresztą jak każdego innego dnia, odbywa się w teatrze kilka – tego zaś nie może zobaczyć publiczność zasiadająca na widowni Met.

Przedstawienie trwa około 4 godzin i 5 minut (w tym 2 przerwy). \| Inscenizacja ta jest koprodukcją The Metropolitan Opera w Nowym Jorku i English National Opera w Londynie. Specjaliści od muzyki rosyjskiej, Rosjanie, Polacy i Białorusini, otworzą kolejny sezon transmisji przedstawień z Nowego Jorku, występując w chyba najbardziej znanej operze Czajkowskiego. Sceny liryczne – bo taką nazwę gatunkową wymyślił dla swego dzieła kompozytor – oparte są na poemacie dygresyjnym jednego z najwybitniejszych rosyjskich poetów romantycznych. Skromna i wrażliwa Tatiana zakochuje się w Onieginie, znudzonym światowcu, który odrzuca jej miłość. Po latach Oniegin uświadamia sobie, że jednak kocha Tatianę, ale ta jest już żoną księcia Griemina. Mimo że nadal darzy Oniegina uczuciem, Tatiana pozostaje wierna mężowi. Tę romantyczną historię przygotuje muzycznie jeden z najwybitniejszych rosyjskich dyrygentów. Więcej >>>	O Piotr Iljicz Czajkowski (1840–1893) *Евгений Онегин* Eugeniusz Oniegin Opera (sceny liryczne) w trzech aktach, siedmiu obrazach (1879) \| op. 24 Libretto: kompozytor i Konstantin Szyłowski na podstawie poematu Aleksandra Puszkina pod tym samym tytułem Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 23 września 2013 roku PREMIERA SEZONU 2013–14 Transmisja przedstawienia: 5 października 2013, sobota, g. 18.30, Sala Koncertowa Obsada:* Anna Netrebko jako Tatiana Oksana Volkova jako Olga, jej siostra Elena Zaremba jako pani Łarina, właścicielka majątku ziemskiego, ich matka Larissa Diadkova jako Filipiewna, niania Piotr Beczała jako Włodzimierz Leński, poeta, narzeczony Olgi Mariusz Kwiecień jako Eugeniusz Oniegin David Crawford jako Rotmistrz John Graham-Hall jako monsieur Triquet Richard Bernstein jako Zarecki Alexei Tanovitsky jako książę Griemin Chór, balet i orkiestra The Metropolitan Opera Valery Gergiev dyrygent Realizatorzy: Deborah Warner inscenizacja Fiona Shaw reżyseria Tom Pye scenografia Chloe Obolensky kostiumy Jean Kalman światło Finn Ross, Ian William Galloway projekcje wideo Kim Brandstrup choreografia Prowadzenie podczas transmisji: Deborah Voigt Realizacja telewizyjna transmisji: Gary Halvorson * W kolejności śpiewania
Przedstawienie trwa około 3 godzin i 10 minut (w tym 2 przerwy). \| Inscenizacja ta jest koprodukcją The Metropolitan Opera w Nowym Jorku, Bayerische Staatsoper w Monachium i Teatro alla Scala w Mediolanie. Zbiegły więzień polityczny, pełen radości życia malarz, zazdrosna śpiewaczka, bezwzględny i lubieżny szef policji, a do tego przesłuchania, tortury, dwa zabójstwa oraz samobójstwo. Met przypomni dyskusyjną inscenizację operowego thrillera, lecz w nowej obsadzie. Tę Toscę nowojorski teatr transmitował po raz pierwszy w 2009 roku. W tytułową postać wcieliła się wtedy Karita Mattila. Teraz wystąpi Patricia Racette, którą z kolei można było podziwiać w transmitowanym także w 2009 roku innym hicie pióra Pucciniego – w Madame Butterfly. Operę o Florii Tosce kompozytor oparł na sztuce Victoriena Sardou, napisanej specjalnie dla wielkiej tragiczki – Sarah Bernhardt. Więcej >>>	O Giacomo Puccini (1858–1924) Tosca Opera (melodramat heroikomiczny) w trzech aktach (1900) Libretto: Giuseppe Giacosa i Luigi Illica na podstawie sztuki Victoriena Sardou pod tym samym tytułem Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 21 września 2009 roku Transmisja przedstawienia: 9 listopada 2013, sobota, g. 18.30, Sala Koncertowa Obsada: Patricia Racette jako Floria Tosca, sławna śpiewaczka Roberto Alagna jako Mario Cavaradossi, malarz George Gagnidze jako baron Scarpia, szef policji John Del Carlo jako Zakrystian Soliści, chór i orkiestra The Metropolitan Opera Riccardo Frizza dyrygent Realizatorzy: Luc Bondy reżyseria Richard Peduzzi scenografia Milena Canonero kostiumy Max Keller światło Prowadzenie podczas transmisji: Renée Fleming Realizacja telewizyjna transmisji: Matthew Diamond
Przedstawienie trwa około 2 godzin i 50 minut (w tym 1 przerwa). \| Inscenizacja ta jest koprodukcją The Metropolitan Opera w Nowym Jorku, Royal Opera House Covent Garden w Londynie, Teatro alla Scala w Mediolanie, Canadian Opera Company w Toronto i De Nederlandse Opera w Amsterdamie. Po dłuższej przerwie, spowodowanej chorobą, wraca za dyrygencki pulpit legenda Met – jej wieloletni dyrektor muzyczny – James Levine. Maestro poprowadzi jedno z najlepszych dzieł mistrza z Busseto. Verdi bardzo kochał Shakespeare’a. Wcześniej napisał opery o Szekspirowskich bohaterach tragicznych, Makbecie i Otellu, swoje ostatnie dzieło poświęcił jednak najsłynniejszej postaci komicznej stworzonej przez dramatopisarza wszech czasów – wzorowanemu na Żołnierzu Samochwale Falstaffowi (ang. false stuff ‘fałszywe coś’). Historię monumentalnie grubego, dowcipnego, starego szlachcica, bezczelnego, choć pełnego wdzięku szelmy, kochającego uroki życia rozpustnika i niepoprawnego kłamczucha, który wyznaje miłość dwóm kobietom jednocześnie, a to tylko po to, by zdobyć nieco grosza, reżyser przeniósł do angielskiej wsi z połowy XX wieku. Więcej >>>	O Giuseppe Verdi (1813–1901) Falstaff Opera (komedia liryczna) w trzech aktach (1893) Libretto: Arrigo Boito na podstawie dwóch części „Henryka IV” i „Wesołych kumoszek z Windsoru” Williama Shakespeare’a Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 6 grudnia 2013 rok PREMIERA SEZONU 2013–14 Transmisja przedstawienia: 14 grudnia 2013, sobota, g. 18.30, Sala Koncertowa Obsada: Carlo Bosi jako doktor Kajus Ambrogio Maestri jako Sir John Falstaff Keith Jameson jako Bardolf Christian Van Horn jako Pistol Jennifer Johnson Cano jako Mrs. Meg Page Angela Meade jako Mrs. Alice Ford Stephanie Blythe jako Mrs. Quickly Lisette Oropesa jako Nannetta, córka Alice i Forda Paolo Fanale jako Fenton Franco Vassallo jako Ford, mąż Alice (ukrywający się później pod nazwiskiem Fontana) Chór i orkiestra The Metropolitan Opera James Levine dyrygent Realizatorzy: Robert Carsen reżyseria i światło Paul Steinberg scenografia Brigitte Reiffenstuel kostiumy Peter Van Praet światło Prowadzenie podczas transmisji: Renée Fleming Realizacja telewizyjna transmisji: Gary Halvorson
Przedstawienie trwa około 1 godziny i 50 minut (bez przerwy). \| Inscenizacja ta jest koprodukcją The Metropolitan Opera w Nowym Jorku, Festival International d’Art Lyrique d’Aix-en-Provence i Opéra de Lyon. Z twarzy asesora kolegialnego Kowalowa zniknął nos. Zrozpaczony urzędnik zarządza poszukiwania, angażując w nie mieszkańców Petersburga. Nos jednak ani myśli dać się złapać – tak pokrótce rysuje się treść pierwszej opery jednego z najwybitniejszych kompozytorów rosyjskich XX wieku. 21-letni Szostakowicz napisał Nosa na podstawie surrealistycznej satyry – opowiadania Nikołaja Gogola. Libreciści wykorzystali także motywy z innych dzieł tego pisarza – Martwych dusz, Dziennika szaleńca i Ożenku – a nawet fragment Braci Karamazow Fiodora Dostojewskiego. Ta bezceremonialnie potępiona przez ówczesną krytykę radziecką opera pełna jest nowatorskich rozwiązań kompozytorskich (autor m.in. każe soliście wcielającemu się w rolę Nosa śpiewać przez nos), ale – choć to utwór wybitny – wystawia się ją niezwykle rzadko, gdyż do jej wykonania potrzeba ponad 80 solistów. Met udało się zebrać tylu wykonawców, a nowojorska inscenizacja Nosa nawiązuje do najlepszych osiągnięć teatru rosyjskiego. Więcej >>>	O Dmitrij Dmitrijewicz Szostakowicz (1906–1975) *Нос* Nos Opera w trzech aktach z epilogiem (1929, 1930) \| op. 15 Libretto: kompozytor, Jewgienij Zamiatin, Gieorgij Jonin i Aleksandr Preis na podstawie opowiadania Nikołaja Gogola pod tym samym tytułem Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 5 marca 2010 roku Retransmisja przedstawienia: 18 stycznia 2014, sobota, g. 18.30, Sala Koncertowa Obsada: Paulo Szot jako Płaton Kuźmicz Kowalow, asesor kolegialny Andrey Popov jako Żandarm Alexander Lewis jako Nos Soliści, chór i orkiestra The Metropolitan Opera Pavel Smelkov dyrygent Realizatorzy: William Kentridge inscenizacja, reżyseria, projekcje wideo i scenografia Luc De Wit reżyseria Catherine Meyburgh projekcje wideo Greta Goiris kostiumy Urs Schönebaum światło Prowadzenie podczas transmisji: Patricia Racette Realizacja telewizyjna transmisji: Gary Halvorson
Przedstawienie trwa około 4 godzin (w tym 2 przerwy). Jedna z najpiękniejszych czeskich oper czerpie z podań ludowych o nimfie wodnej, która, zakochawszy się w człowieku, zapragnęła przybrać ludzką postać. Zamienić w kobietę może ją tylko Ježibaba, leśna wiedźma, jednak ta oczekuje za to zapłaty: ma nią być piękny głos nimfy. Rusałka staje się kobietą, ale nie może wypowiedzieć choćby jednego słowa. Librecista wykorzystał temat, który posłużył między innymi Hansowi Christianowi Andresenowi do napisania Małej syrenki. Rusałkę w bajkowym przedstawieniu Met, wyreżyserowanym przez specjalistę od wyjątkowo wiernych oryginałowi inscenizacji, zagra pierwszy sopran USA, a w rolę księcia, którego pokochała nimfa, wcieli się polski tenor. Więcej >>>	O Antonín Dvořák (1841–1904) *Rusalka* Rusałka Opera (baśń muzyczna) w trzech aktach (1901) \| op. 114 Libretto: Jaroslav Kvapil Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 11 listopada 1993 roku Transmisja przedstawienia: 8 lutego 2014, sobota, g. 18.30, Sala Koncertowa Obsada: Renée Fleming jako Rusałka Emily Magee jako Obca Księżniczka Dolora Zajick jako Ježibaba Piotr Beczała jako Książę John Relyea jako Wodnik Soliści, chór, balet i orkiestra The Metropolitan Opera Yannick Nézet-Séguin dyrygent Realizatorzy: Otto Schenk reżyseria Günther Schneider-Siemssen scenografia Sylvia Strahammer kostiumy Gil Wechsler światło Carmen de Lavallade choreografia Prowadzenie podczas transmisji: Susan Graham Realizacja telewizyjna transmisji: Barbara Willis-Sweete
Przedstawienie trwa około 4 godzin i 30 minut (w tym 2 przerwy). \| Inscenizacja ta jest koprodukcją The Metropolitan Opera w Nowym Jorku i De Nederlandse Opera w Amsterdamie. Po blisko 100 latach na scenę Met wraca operowy epos o XII-wiecznym herosie Rusi. W rolę kniazia Igora Światosławowicza, który ruszył przeciwko najeżdżającym jego ziemie Połowcom, wcieli się wybitny rosyjski bas młodego pokolenia, a ten historyczny fresk wyreżyseruje Rosjanin znany ze zrywających z tradycją, często obrazoburczych inscenizacji, które są nowym odczytaniem klasycznych dzieł. Kniaź Igor jest jedyną operą Borodina, na co dzień wybitnego chemika oraz doktora medycyny, i do tego niedokończoną. Mimo to należy on do ścisłego kanonu rosyjskiej literatury operowej. Jedną z najsłynniejszych stronic partytury są Tańce połowieckie. Więcej >>>	O Aleksandr Porfirjewicz Borodin (1833–1887) *Князь Игорь* Kniaź Igor Opera w czterech aktach z prologiem (1890) Libretto: kompozytor na podstawie poematu „Słowo o wyprawie Igora” nieznanego autora Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 6 lutego 2014 roku PREMIERA SEZONU 2013–14 Transmisja przedstawienia: 1 marca 2014, sobota, g. 17.30, Sala Koncertowa Obsada: Ildar Abdrazakov jako Igor Światosławowicz, kniaź siewierski Oksana Dyka jako Jarosławna, jego druga żona Anita Rachvelishvili jako Kończakówna, córka chana Kończaka Sergey Semishkur jako Włodzimierz Igorewicz, syn Igora z jego pierwszego małżeństwa Mikhail Petrenko jako Włodzimierz, kniaź halicki, brat Jarosławny Štefan Kocán jako Kończak, chan połowiecki Soliści, chór, balet i orkiestra The Metropolitan Opera Gianandrea Noseda dyrygent Realizatorzy: Dmitri Tcherniakov reżyseria i scenografia Elena Zaitseva kostiumy Gleb Filshtinsky światło Itzik Galili choreografia Prowadzenie podczas transmisji: Eric Owens Realizacja telewizyjna transmisji: Gary Halvorson
Przedstawienie trwa około 3 godzin i 45 minut (w tym 1 przerwa). Rossini to zawsze wielkie wyzwanie dla śpiewaków: jego opery pełne są karkołomnych arii czy duetów, które muszą być wykonywane w zawrotnym tempie, i to po mistrzowsku. Dyrekcja Met ponownie skompletowała obsadę składającą się ze światowych specjalistów od muzyki włoskiego mistrza opery komicznej (to przedstawienie było już transmitowane w roku 2009, z Elīną Garančą w tytułowej roli). Dlatego też należy spodziewać się, że operowa wersja zabawnej i wzruszającej historii o ubogiej i skromnej dziewczynie, która zgubiła na balu u księcia pantofelek, zostanie wykonana na scenie Met brawurowo. Więcej >>>	O Gioachino Rossini (1792–1868) *La Cenerentola ossia La bontà in trionfo* Kopciuszek albo Tryumf dobroci Opera (wesoły dramat) w dwóch aktach (1817) Libretto: Jacopo Ferretti Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 16 października 1997 roku Transmisja przedstawienia: 10 maja 2014, sobota, g. 18.30, Sala Koncertowa Obsada: Joyce DiDonato jako Angelina, zwana Kopciuszkiem, pasierbica don Magnifica Juan Diego Flórez jako don Ramiro, książę Palermo Pietro Spagnoli jako Dandini, jego lokaj Alessandro Corbelli jako don Magnifico, baron Monte Fiascone Luca Pisaroni jako Alidoro, filozof, nauczyciel don Ramira Soliści, chór, balet i orkiestra The Metropolitan Opera Fabio Luisi dyrygent Realizatorzy: Cesare Lievi reżyseria Maurizio Balò scenografia i kostiumy Gigi Saccomandi światło Daniela Schiavone choreografia Prowadzenie podczas transmisji: Deborah Voigt Realizacja telewizyjna transmisji: Barbara Willis-Sweete
Przedstawienie trwa około 2 godzin i 55 minut (w tym 2 przerwy). Klasyczna inscenizacja jednej z najsłynniejszych oper świata od ponad 30 lat cieszy się niesłabnącym powodzeniem publiczności Met. Dlatego też kierownictwo teatru postanowiło po raz drugi zrealizować transmisję Cyganerii (pierwsza odbyła się w 2008 roku), jednak tym razem dało szansę początkującym śpiewakom, których zaprosiło do wystąpienia w tym przedstawieniu. Widzowie zatem znów będą mogli wzruszać się losami nieszczęśliwej miłości hafciarki Mimì i poety Rodolfa, ubogich mieszkańców XIX-wiecznego Paryża, których postaci wykreują młodzi i bardzo obiecujący artyści. Więcej >>>	O Giacomo Puccini (1858–1924) La Bohème Cyganeria Opera w czterech obrazach (1896) Libretto: Giuseppe Giacosa i Luigi Illica na podstawie powieści Henriego Murgera pod tytułem „Sceny z życia cyganerii” Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 14 grudnia 1981 roku Retransmisja przedstawienia: 7 czerwca 2014, sobota, g. 18.30, Sala Koncertowa Obsada: Anita Hartig jako Mimì Susanna Phillips jako Musetta Vittorio Grigolo jako Rodolfo, poeta Massimo Cavalletti jako Marcello, malarz Patrick Carfizzi jako Schaunard, muzyk Oren Gradus jako Colline, filozof Donald Maxwell jako Benoît, gospodarz domu i Alcindoro, radca stanu Soliści, chór, chór dziecięcy i orkiestra The Metropolitan Opera Stefano Ranzani dyrygent Realizatorzy: Franco Zeffirelli reżyseria i scenografia Peter J. Hall kostiumy Gil Wechsler światło Prowadzenie podczas transmisji: Joyce DiDonato Realizacja telewizyjna transmisji: Barbara Willis-Sweete
Przedstawienie trwa około 2 godzin i 50 minut (w tym 1 przerwa). Jak wiele najlepszych dzieł światowej literatury, także powieść Johanna Wolfganga Goethego, niemieckiego pisarza okresu burzy i naporu oraz klasyki weimarskiej, doczekała się operowej adaptacji. Młody, uczuciowy, nadwrażliwy Werter zakochuje się w narzeczonej swojego przyjaciela. Beznadziejna miłość prowadzi go do samozniszczenia – odbiera sobie życie strzałem z pistoletu. W rolę Wertera wcieli się charyzmatyczny tenor niemiecki, którego w zeszłym sezonie widzowie całego świata mogli podziwiać podczas transmisji w roli Wagnerowskiego Parsifala, a który niedawno został uhonorowany prestiżowym tytułem ‘Kammersänger’.	O Jules Massenet (1842–1912) *Werther* Werter Opera (dramat muzyczny) w czterech aktach, pięciu obrazach (1892) Libretto: Edouard Blau, Paul Millet i Georges Hartmann na podstawie „Cierpień młodego Wertera” Johanna Wolfganga Goethego Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 18 lutego 2014 roku PREMIERA SEZONU 2013–14 Retransmisja przedstawienia: 25 lipca 2014, piątek, g. 18.30, Sala Koncertowa Obsada: Jonas Kaufmann jako Werter Lisette Oropesa jako Zofia, młodsza córka sędziego Sophie Koch jako Charlotta, starsza córka sędziego David Bižić jako Albert Jonathan Summers jako Le Bailli, sędzia Soliści, chór, balet i orkiestra The Metropolitan Opera Alain Altinoglu dyrygent Realizatorzy: Richard Eyre reżyseria Rob Howell scenografia i kostiumy Peter Mumford światło Wendall Harrington projekcje wideo Sara Erde choreografia Prowadzenie podczas transmisji: Patricia Racette Realizacja telewizyjna transmisji: Gary Halvorson
Przedstawienie trwa około 3 godzin i 35 minut (w tym 1 przerwa). To jedno z najlepszych dzieł scenicznych genialnego klasyka wiedeńskiego, a jednocześnie apoteoza opery komicznej. Problemem jest tylko to, że zakończenie Così fan tutte nie należy do najzabawniejszych: ujawnia bowiem pewną istotną słabość głównych bohaterów – zdradę. Dwaj przyjaciele postanowili wystawić na próbę wierność swoich ukochanych. W orientalnych przebraniach zaczynają zaloty – każdy do narzeczonej drugiego. Panie, po krótkim oporze, ulegają ich wdziękom, bo – podobno – tak czynią wszystkie. Panowie też nie pozostają bez winy. więcej >>>	O Wolfgang Amadeus Mozart (1756–1791) Così fan tutte ossia La scuola degli amanti Tak czynią wszystkie albo Szkoła kochanków Opera komiczna w dwóch aktach (1790) \| KV 588 Libretto: Lorenzo da Ponte Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 8 lutego 1996 roku Retransmisja przedstawienia: 22 sierpnia 2014, piątek, g. 18.30, Sala Koncertowa Obsada: Susanna Phillips jako Fiordiligi Isabel Leonard jako Dorabella Danielle de Niese jako Despina Matthew Polenzani jako Ferrando Rodion Pogossov jako Guglielmo Maurizio Muraro jako Don Alfonso Chór i orkiestra The Metropolitan Opera James Levine dyrygent Realizatorzy: Lesley Koenig reżyseria Michael Yeargan scenografia i kostiumy Duane Schuler światło Prowadzenie podczas transmisji: Renée Fleming Realizacja telewizyjna transmisji: Gary Halvorson

Opery wykonywane są w języku oryginału.
Przedstawienia grane są z napisami w językach polskim i angielskim.
Transmisje odbywają się w soboty.
Dyrekcja The Metropolitan Opera uprzejmie informuje, że obsady, realizatorzy oraz czasy trwania przedstawień mogą ulec zmianie.
Podczas transmisji i retransmisji obowiązuje całkowity zakaz nagrywania obrazu i dźwięku.

WIĘCEJ INFORMACJI O CYKLU „THE MET: LIVE IN HD” ZNAJDĄ PAŃSTWO NA:
www.metoperafamily.org | www.nazywowkinach.pl | www.cikanekmanagement.eu

Cykl „The Met: Live in HD” jest realizowany dzięki szczodremu finansowemu wsparciu

Głównym patronem medialnym cyklu „The Met: Live in HD” jest

Transmisje w technologii HD są wspierane przez

Dystrybutor „The Met: Live in HD” na Polskę: Cikánek management s.r.o.

Tłumaczenie i opracowanie: Bartłomiej Majchrzak.

Źródła:
1. Materiały promocyjne The Metropolitan Opera.
2. Wyciągi fortepianowe wskazane przez The Metropolitan Opera.
3. Piotr Kamiński, Tysiąc i jedna opera, t. 1. i 2., Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA, Kraków 2008.
4. Józef Kański, Przewodnik operowy, wyd. 6., Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1995.
5. Władysław Kopaliński, Słownik mitów i tradycji kultury, wyd. 4., Państwowy Instytut Wydawniczy, 1991–1993.
6. Lucjan Kydryński, Opera na cały rok. Kalendarium, t. 1. i 2., Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1989.

góra