Uwertura Hebrydy (Grota Fingala – tytuł zamiennie używany przez kompozytora) op. 26 ukończona została w 1832 roku. Określano ją jako „poemat dźwięków”. Podczas podróży do Anglii Mendelssohn odwiedził również Szkocję. Na jednej z wysp archipelagu Hebrydy dosłownie wstrząsnęło nim piękno Groty Fingala, popularnej atrakcji turystycznej. „Kiedy sam Bóg zabiera się do malowania pejzażu, rezultaty są zadziwiająco piękne”... – donosił w liście do rodziny, a oszałamiający urok i nastrój tego miejsca zawarł w utworze, który mimo że nazywa się uwerturą, to jednak jest kompletnym dziełem.
W 1835 roku pod Paryżem zmarł przedwcześnie Vincenzo Bellini, kompozytor, który na kartach romantyzmu zapisał się jako twórca kultywujący nurt bel canta. Powstał wówczas pomysł szczególnego uczczenia pamięci Vincenza Belliniego. Mianowicie zwrócono się do pięciu kompozytorów-pianistów oraz Franciszka Liszta z zamówieniem na koncertowe wariacje na temat marsza z Purytanów Belliniego. Powstało kolektywne dzieło, w które największy wkład miał jednak Liszt.
Sigismond Thalberg, Johann Peter Pixis, Henri Herz, Carl Czerny i Fryderyk Chopin skomponowali po jednej wariacji. Całość uzyskała symboliczny tytuł Hexameron, nawiązujący do biblijnego opisu sześciu dni stworzenia. Kompozytorzy postawili na pianistyczną wirtuozerię, stąd mnóstwo w utworze tryli, tremoland i innych technicznych sztuczek. Ale najwięcej poezji, jakiegoś dyskretnego czaru, lekkości i delikatności tkwi w Chopinowskiej Wariacji VI – przekonuje w komentarzu do programu Marcin Majchrowski. Xeksameron został wykonany po raz pierwszy ostatniego dnia marca 1837 roku na charytatywnym koncercie, w czasie którego doszło do swoistego pojedynku między Lisztem a Thalbergiem o tytuł największego pianisty świata. Wyrok był bardzo dyplomatyczny: „Thalberg jest pierwszym pianistą świata, ale Liszt jest wyjątkowy”.
To niezwykłe dzieło usłyszymy w wykonaniu Karola Radziwonowicza, pianisty-wirtuoza, którego „interpretacje wyrastają wysoko ponad przeciętny poziom plasując go w rzędzie artystów wybitnie utalentowanych”, jak zgodnie podkreśla krytyka.
Na zakończenie wieczoru lubiane bardzo Obrazki z wystawy Modesta Musorgskiego, czyli cykl dziesięciu miniatur na fortepian, pisanych z potrzeby serca po obejrzeniu wystawy akwareli i rysunków zmarłego latem 1873 roku przyjaciela – malarza Wiktora Hartmanna. „… całości słuchamy z zapartym tchem, zaskakujące kontrasty traktując jak wejrzenia w świat prawdziwego piękna, migotliwe i niepowtarzalne” – rekomenduje Kacper Miklaszewski. Tytuły poszczególnych części są muzycznym odwzorowaniem którejś z prac Hartmanna (Gnom. Stary zamek. Tuileries. Bydło. Taniec kurcząt w skorupkach. Samuel Goldenberg i Szmul. Rynek w Limoges. Katakumby. Chatka na kurzej stopce. Wielka brama w Kijowie).

KAROL RADZIWONOWICZ
Koncertował na wszystkich kontynentach, a jako solista występował w salach koncertowych, m.in.: Carnegie Hall w Nowym Jorku, Festspielehaus w Salzburgu, Concertgebouw w Amsterdamie, Ikebukuro Art Center w Tokio, Pałac Ermitaż w St. Petersburgu, Forbidden City Concert Hall w Pekinie. Jedyny na świecie pianista, którego nagrania utworów F. Chopina znalazły się na stacji orbitalnej w kosmosie, odtwarzane podczas misji kosmicznej „Endeavour” w 200. rocznicę urodzin kompozytora. Film z nagraniami artysty, dokumentujący to wydarzenie, otrzymał nagrodę Grand Prix oraz statuetkę Złotego Anioła na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Monaco 2012. Jako jedyny pianista na świecie dokonał nagrania wszystkich dzieł fortepianowych I. J. Paderewskiego (nagroda francuskich krytyków Diapason), a jego nagranie utworów F. Chopina na fortepian z orkiestrą zostało Bestsellerem w Kanadzie w 1999. Z okazji Roku Chopinowskiego na specjalnym fortepianie marki Bösendorfer nagrał płytę z arcydziełami chopinowskiej miniatury. Pianista zajmuje się również działalnością pedagogiczną: prowadzi klasy mistrzowskie w kraju i za granicą, jest jurorem międzynarodowych konkursów pianistycznych, wykładowcą klasy fortepianu w ZPSM nr 1 oraz UMCF w Warszawie. Prezes polskiego oddziału stowarzyszenia EPTA (European Piano Teachers Association), Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Polskiej im. I. J. Paderewskiego oraz wiceprezes Towarzystwa im F. Chopina w Warszawie.


JAN MIŁOSZ ZARZYCKI
Dyrektor Filharmonii Kameralnej im. Witolda Lutosławskiego w Łomży, profesor Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, finalista i laureat międzynarodowych konkursów muzycznych we Włoszech, w Hiszpanii i na Węgrzech. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w klasie dyrygentury Marka Pijarowskiego we Wrocławiu. Studia dyrygenckie uzupełniał w Wiedniu i w Berlinie. Ukończył również Wydział Instrumentalny Akademii Muzycznej w Katowicach, Podyplomowe Studia Menedżerskie na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego. Laureat I Ogólnopolskiego Przeglądu Młodych Dyrygentów im. W. Lutosławskiego w Białymstoku w 1974 (ex aequo I miejsce oraz trzy nagrody pozaregulaminowe). W 1997 otrzymał III nagrodę na VII Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. A.Toscaniniego w Parmie. Wkrótce potem odbył tournée koncertowe po Włoszech z Orkiestrą Symfoniczną Emilii Romanii im. A. Toscaniniego. W 1988 objął kierownictwo Studenckiej Orkiestry Kameralnej Jeunesses Musicales przy AM w Katowicach. Współpracował z NOSPR, z orkiestrą Sinfonia Varsovia, Warszawską Operą Kameralną oraz z Państwową Operą we Wrocławiu, od 1999 prowadzi Międzynarodowe Młodzieżowe Warsztaty Muzyczne w Szczecinie. Koncertował w Europie, Rosji, USA, Meksyku i Libanie. Ma w swoim dorobku 17 nagranych płyt, w tym 5 nominowanych do nagrody Fryderyk i jedną do International Classical Music Awards. Posiada tytuł profesora sztuk muzycznych.

strona główna

Styczeń 2020