BARWY ROMANTYZMU
ANTONIO DI CRISTOFANO (Włochy) fortepian
ORKIESTRA SYMFONICZNA FŚ
GIANCARLO DI LORENZO (Włochy) dyrygent
M. RAVEL Pavana na śmierć infantki
M. RAVEL Koncert fortepianowy G-dur
G. BIZET I Symfonia C-dur
Pawanę na śmierć infantki (inny tytuł: Pawana dla zmarłej infantki) Maurice Ravel napisał najpierw jako miniaturę fortepianową. W 1910 roku przyoblekł ją w niezwykle atrakcyjne szaty orkiestrowe i ta wersja stała się najbardziej popularna. Genezy tytułu próbowano szukać w dzieciństwie kompozytora i opowieściach jego matki, z pochodzenia Baskijki, o rytualnych tańcach odprawianych w katedrze w Sewilli nad ciałem zmarłej księżniczki. Sam Ravel odsyłał raczej do serii portretów hiszpańskiej infantki Małgorzaty Teresy malowanej przez Diego Velázqueza. Kompozytor dodawał przy tym, że istotnym impulsem był dworski dostojny taniec z XVI wieku i chęć nadania mu nowej formy.
Koncert G-dur, który usłyszymy na zakończenie I części koncertu, zabrzmiał po raz pierwszy 14 stycznia 1932 roku w wykonaniu Marguerite Long. Orkiestrę Lamoureux prowadził sam kompozytor. W utworze nie brak harmonii i zwrotów melodycznych o zabarwieniu hiszpańskim, jednak najsilniej dają o sobie znać fascynacje jazzem. Z tą muzyką Ravel spotykał się wielokrotnie w Paryżu, gdzie poznał m.in. George’a Gershwina, a także w czasie podróży koncertowej po Stanach Zjednoczonych w roku
1928. Dzieło zachwyca jasnością budowy i prostotą narracji. Podczas piątkowego wieczoru poznamy go w interpretacji Antonia di Cristofano, włoskiego pianisty koncertującego na całym świecie (jakiś czas temu poznała go już Warszawa).
Wśród młodzieńczych dzieł Georgesa Bizeta znajduje się urocza I Symfonia C-dur, skomponowana w 1855 w ciągu miesiąca, jeszcze w czasie nauki w Konserwatorium
Paryskim. Od czasu jej powstania do prapremiery minęło dokładnie 80 lat (26 lutego 1935 w Bazylei). Stało się tak zapewne z powodu zbyt wielkiego pokrewieństwa utworu z Symfonią Gounoda, w którego Bizet w czasach młodości był zapatrzony. Cóż, w końcu czerpał z bardzo rzetelnych wzorców. Symfonia wszakże przeleżała gdzieś w przepastnych szufladach kompozytora, który nie miał odwagi jej wydobyć na światło dzienne, obawiając się zjadliwej krytyki. Czy słusznie? Mamy nadzieję, że nasza publiczność będzie odmiennego zdania.
Orkiestrę poprowadzi nasz drugi gość z Włoch. Giancarlo di Lorenzo jest dyrektorem artystycznym Spazio Sinfonico w Brescia, pierwszym dyrygentem Orchestra Filarmonica w Grosseto oraz głównym dyrygentem i dyrektorem artystycznym Orchestra Sinfonica w Sanremo.
ANTONIO DI CRISTOFANO
Włoski pianista, gość licznych festiwali muzycznych, juror międzynarodowych koncertów pianistycznych i wykładowca. Ukończył studia pianistyczne w Konserwatorium im. L. Cherubiniego we Florencji w klasie A. Bacchelliego. Koncertuje jako solistka z wieloma orkiestrami oraz jako kameralista. Występował na festiwalach: Verdi Theatre we Florencji, Festival dei Due Mondi w Spoleto, Asolo Musica. Występował w wielu salach koncertowych zarówno Włoch, jak również w Rumunii, Hiszpanii, Meksyku, USA, Czechach, Rosji, Korei Płd., Francji, Austrii, Niemczech, w Warszawie, Kanadzie, Szwajcarii, Albanii, Izraelu, Anglii, Portugalii, Bułgarii, Ukrainie, Belgii, Brazylii. Nagrał płyty: z muzyką Schuberta oraz z muzyką Brahmsa, Berga i Skriabina.
W 2006 i 2007 debiutował w Carnegie Hall, a także w Konzerthaus i Musikverein Golden Hall w Wiedniu.
Jest często zapraszany jako juror w międzynarodowych konkursach pianistycznych (Compositores de Espana – Madryt, Varallo, Cantu, Osijek, Gante – Pordenone, Paryż, Viardo – Belmont, Rachmaninowa – Moskwa, Iturbi – Valencia, Parnas – Monterrey, Merei Astana Międzynarodowy Konkurs – Astana i wiele innych). Prowadzi warsztaty fortepianowe w Konserwatorium Czajkowskiego w Moskwie, w Letniej Akademii w Dubrowniku, w Denver University, w Akademii SMC w Seulu, na Międzynarodowym Festiwalu Pianistycznym w Valletta, w Konserwatorium w Salonikach oraz na uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych. Niedawno otrzymał odznaczenie Paul Harrys Fellows od Rotary Club.
GIANCARLO DI LORENZO
Ukończył School of Music of Brescia w klasie organów i kompozycji Maestro F. Castelli, a także studia uniwersyteckie D.A.M.S. Lettere e Filosofia w Bolonii. Studiował również kompozycję i dyrygenturę orkiestrową pod kierunkiem G. Cataldo.
Współpracował z wieloma wybitnymi solistami, dyrygował wieloma włoskimi i zagranicznymi orkiestrami, m.in. Philarmonische Kammerorchester Munchen oraz London Mozart Players na tournée koncertowym w całej Europie w 2008 i 2009 roku.
W 2009 dyrygował Orchestra Sinfonica Abruzzese w Teatro Alla Scala w Mediolanie na specjalnym koncercie wspierającym odbudowę Teatro Comunale of L’Aquila zburzonego podczas trzęsienia ziemi. W następnym roku z tej samej okazji wystąpił z Accademia Nazionale S. Cecilia w Rzymie i nagrał płytę z klarnecistą Fabrizio Meloni. Płyta została dołączona do magazynu muzycznego Amadeus.
W latach 2012-2013 dyrygował orkiestrą Teatro Carlo Felice w Genui. W 2012 został zaproszony na Festivales de Santander, gdzie dyrygował Symphonic Orchestra of Bilbao, wykonując Trylogię O. Respigiego oraz światową prapremierę Symfonii nr 10 Tomasa Marco. Prowadził także produkcje operowe, m.in.: Wesele Figara W.A. Mozarta, Rigoletto G. Verdiego, La serva padrona G.B. Pergolesiego, Il Signor Bruschino G. Rossiniego, Il Barbiere di Siviglia G. Paisiello, Napój miłosny G. Donizettiego. Od wielu lat jest regularnie zapraszany do Hiszpanii oraz do Nowego Jorku.
Współpracował z wydawnictwem Agora w Mediolanie, z którym nagrał dwie płyty. Ostatnio zrealizował wraz z Orchestra Sinfonica Abruzzese CD poświęcone W.A. Mozartowi.
Obecnie jest dyrektorem artystycznym Spazio Sinfonico w Brescia, pierwszym dyrygentem Orchestra Filarmonica w Grosseto oraz głównym dyrygentem i dyrektorem artystycznym Orchestra Sinfonica w Sanremo.