Chyba nikogo nie zmyli tytuł koncertu nieco przewrotnie sugerujący niemające większego znaczenia drobne, niepozorne utwory, albo mało znanych, „pośledniejszego sortu” wykonawców. Nasz kolejny festiwalowy wieczór upłynie pod znakiem wielkich nazwisk, z pierwszych stron gazet, i dzieł, może i niekoniecznie gigantycznych, jakkolwiek by to rozumieć, ale na pewno godnych poznania i rozpowszechniania – nierzadko perełek polskich kompozytorów ubiegłego stulecia.
Po raz ostatni w tym festiwalowym cyklu zaprezentujemy dwa utwory Grażyny Bacewicz: Serenadę z 1950 roku, czarującą rytmem walca, oraz napisane dwa lata wcześniej Szkice ludowe z wplecioną tam nutą sabałową Ej, idzie se Janicek, ej pod wierchowiny. Są to wprawdzie orkiestrowe miniaturki, bez pretensji do zaszeregowania wśród arcydzieł, ale warte przywracania współczesnej publiczności.
W naszym repertuarze, zgodnie z założeniem programowym festiwalu, musiał się znaleźć utwór Henryka Melcera, kompozytora, którego twórczość praktycznie nie istnieje na polskich estradach. Henryk Melcer był także doskonałym pianistą, pedagogiem, kierownikiem wielu placówek muzycznych; od 1908 piastował stanowisko dyrygenta Filharmonii Warszawskiej, a w latach 1922-26 – dyrektora Konserwatorium. Pozostawił szereg wartościowych kompozycji, w tym dwa koncerty fortepianowe. My wybraliśmy II Koncert c-moll, a do jego wykonania zaprosiliśmy jedną z najwybitniejszych polskich pianistek – Joannę Ławrynowicz.
Na zakończenie przygotowaliśmy ostatni z sześciu poematów symfonicznych Mieczysława Karłowicza, nad którym pracę przerwała tragiczna śmierć kompozytora w 1909 roku. Epizod na maskaradzie dokończył Grzegorz Fitelberg, a jego prawykonanie miało miejsce w Warszawie, 11 lutego 1914 roku. Prawdopodobnie inspiracją dla tematyki ostatniego dzieła Karłowicza były Trzy spotkania Turgieniewa. To trzecie rozegrało się na maskaradzie, a jego bohaterką była tajemnicza, piękna nieznajoma. Nastrój poematu – bezbrzeżny smutek – nie pozostawia złudzeń: było to piękne romantyczne zdarzenie, epizod, po którym pozostaje jedynie wspomnienie niedościgłego szczęścia.
Nad całością programu czuwać będzie maestro Ruben Silva – boliwijski dyrygent urodzony w La Paz, który od czasu studiów (1978) mieszka w Polsce.
Zwracamy jednocześnie uwagę, iż miejsce wystawy Austriackiego Forum Kultury zajmą prace zgromadzone przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne, według scenariusza Macieja Pinkwarta, autora książki Zakopiańskim szlakiem Mieczysława Karłowicza będącej zarazem przewodnikiem po wystawie – do nabycia również na naszym stoisku.
JOANNA ŁAWRYNOWICZ
Należy do grona najwybitniejszych polskich pianistek. Urodziła się w Warszawie, w rodzinie o wielopokoleniowych tradycjach muzycznych. Naukę gry na fortepianie rozpoczęła w czwartym roku życia u Hanny Lachertowej. Ukończyła z wyróżnieniem studia w Akademii Muzycznej w Warszawie w klasie prof. Teresy Manasterskiej. Po studiach kontynuowała naukę u prof. Haliny Czerny-Stefańskiej, aż do chwili jej śmierci w 2001. Jest laureatką wielu prestiżowych konkursów pianistycznych: „Steinway and Sons” w Berlinie (1990), Chopinowskiego w Darmstadt (1999), Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. H. Czerny-Stefańskiej w Ajigasawa (2000 - Grand Prix i nagroda specjalna za najlepsze wykonanie kompozycji japońskiej), „Art Livre” w Sao Paolo (Brazylia, 2001 Na koncie artystycznym ma wiele prestiżowych koncertów zarówno w Polsce, jak i za granicą z towarzyszeniem znakomitych orkiestr i wybitnych dyrygentów. Jako polska pianistka może poszczycić się największą aktywnością fonograficzną. Od 2002 jest związana kontraktem z Wydawnictwem Muzycznym Acte Préalable, dla którego nagrała ponad 20 albumów płytowych. Większość zarejestrowanych utworów to światowe premiery fonograficzne. Jej płyty – wysoko cenione przez melomanów i krytyków muzycznych - zdobywają znakomite recenzje i wyróżnienia. Artystka prowadzi również działalność pedagogiczną na stanowisku adiunkta w klasie fortepianu w Akademii Muzycznej w Warszawie.
RUBEN SILVA
Polski dyrygent boliwijskiego pochodzenia. Studiował w Konserwatorium Muzycznym (gitara, fortepian, perkusja) oraz na Uniwersytecie Katolickim (dyrygentura i kompozycja) w swoim rodzinnym mieście La Paz w Boliwii. Brał także udział w kursach dyrygenckich prowadzonych przez ormiańskiego dyrygenta Rubena Vartanjana oraz Franco Ferrerę (Siena we Włoszech). W 1978 otrzymał stypendium polskiego rządu na studia w warszawskiej Akademii Muzycznej im. F. Chopina, gdzie przez pięć lat kształcił się pod kierunkiem prof. Stanisława Wisłockiego. Jest laureatem III Międzynarodowego Konkursu Dyrygenckiego im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach (nagroda dla najmłodszego finalisty), a także Międzynarodowego Konkursu Radia i Telewizji w Budapeszcie. Był dyrygentem Warszawskiej Opery Kameralnej oraz dyrektorem artystycznym oper: Wrocławskiej i Krakowskiej. Od 2000 jest konsultantem muzycznym i pierwszym dyrygentem gościnnym Gliwickiego Teatru Muzycznego, a także dyrektorem Warszawskiej Filharmonii Młodzieżowej. Współpracował z Belgradzką Operą Kameralną. Gościnnie dyrygował największymi orkiestrami w swojej ojczyźnie. Od 1983 występuje we wszystkich filharmoniach w Polsce i współpracuje z takimi orkiestrami, jak: NOSPR, Sinfonia Varsovia. Dokonał wielu nagrań dla radia i telewizji w Polsce i na świecie. Z polskimi zespołami brał udział w licznych tournée i festiwalach w Europie i Japonii. W ostatnich latach prowadzi intensywną działalność w Hiszpanii, gdzie przygotowuje i dyryguje premierowymi spektaklami w takich teatrach, jak: Teatro de la Zarzuela w Madrycie, Teatro Arriaga de Bilbao czy Gran Teatro de Cordoba. W swym dorobku ma zrealizowanych około 40 dzieł operowych i baletowych, które spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem świata muzycznego. Obecnie jest dyrektorem artystycznym Filharmonii w Kaliszu.
