KANON POLIHYMNII
EDWARD WOLANIN fortepian
ORKIESTRA SYMFONICZNA FŚ
MAREK PIJAROWSKI dyrygent
P. CZAJKOWSKI I Koncert fortepianowy b-moll op. 23
G. BIZET I i II Suita Arlezjanka
Koncert realizowany w ramach serii koncertów MUSICA BONUM UNIVERSUM
Dofinansowano ze środków Instytutu Muzyki i Tańca
w ramach programu Muzyka i taniec – Interwencje 2017.
Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że I Koncert fortepianowy Piotra Czajkowskiego przejdzie do historii muzyki jako utwór nieudany. Tymczasem stał się najpopularniejszym i najbardziej lubianym dziełem na świecie! Kosztowało to kompozytora kilka poprawek i ochłodzenie stosunków z Rubinsteinem, który miał być prawykonawcą Koncertu. Tak się nie stało, bowiem słynny pianista uznał go za banalny i zażądał poprawek zgodnie z jego sugestią. Czajkowski jednak zadedykował Koncert innemu pianiście, równie sławnemu – Hansowi von Büllowowi, który bardzo chwalił utwór. Prapremiera miała miejsce w Bostonie w październiku 1875 r. i dzieło zostało przyjęte entuzjastycznie. Wówczas Rubinstein przyjrzał się jeszcze raz partyturze, a zrozumiawszy swój błąd – włączył I Koncert b-moll do swojego repertuaru, co Czajkowski skwitował z przekąsem: „co było niemożliwe w 1875 roku, stało się zupełnie możliwym w 1878”.
Solistą Koncertu będzie Edward Wolanin, wybitny pianista występujący na najbardziej prestiżowych estradach świata.
Georges Bizet napisał w 1872 r. muzykę do sztuki Alphonse’a Daudeta Arlezjanka, która jednak nie spodobała się publiczności. Dopiero gdy kompozytor opracował suitę orkiestrową, a po jego śmierci przyjaciel Ernest Guiraud zestawił jeszcze jedną suitę – sukces był ogromny. Suity wpisały się w bogaty nurt francuskiej tradycji wykorzystującej narodowe pieśni i tańce w artystycznej transformacji. Bizet okazał się tu prawdziwym mistrzem, wspaniale oddał klimat prowansalskiego pejzażu, posługując się bogatą paletą barw i urzekającymi melodiami.
Orkiestrę Filharmonii Świętokrzyskiej poprowadzi znakomity Marek Pijarowski.
EDWARD WOLANIN
Tajniki gry na fortepianie poznawał w wieku 5 lat. Dziesięć lat później, jako najmłodszy w historii uczelni student, rozpoczął naukę w Akademii Muzycznej w Warszawie. Kształcił się pod kierunkiem Jana Ekiera, Bronisławy Kawalli, a w klasie kameralistyki u Jerzego Marchwińskiego. Naukę kontynuował w Studium Podyplomowym u prof. Jana Ekiera. Artysta odniósł wiele sukcesów na konkursach krajowych i zagranicznych. Jeszcze w trakcie studiów został laureatem konkursów na stypendia artystyczne im. F. Chopina oraz Estrady Młodych na Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku (1984). W XI Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. F. Chopina w Warszawie uhonorowano go nagrodą dla najlepszego polskiego pianisty, który nie przeszedł do III-go etapu. Trzy tygodnie później zdobył II nagrodę na III Międzynarodowym Konkursie Chopinowskim w Palma de Mallorca (1985). W 1989 został laureatem I nagrody na III Europejskim Konkursie Chopinowskim w Darmstadt (nagrody za najlepsze wykonanie etiud, nokturnów, polonezów, mazurków). Repertuar koncertowy pianisty obejmuje dzieła kompozytorów wszystkich epok: od Domenico Scarlattiego do twórców muzyki współczesnej, szczególnie Romualda Twardowskiego. Jako solista występował z wieloma orkiestrami, m.in.: Polską Orkiestrą Radiową, Orkiestrą Filharmonii Narodowej, Concerto Avenna Andrzeja Mysińskiego, NOSPR, grając pod batutą wielu wybitnych dyrygentów. Jest także cenionym kameralistą. Koncertował w wielu krajach Europy, w Rosji, Japonii, Chinach, Iraku, Jordanii, Tunezji, Kuwejcie, Nigerii, Meksyku i USA. Brał udział w renomowanych Festiwalach Muzycznych: w Dusznikach-Zdroju, Słupsku, Antoninie, Mariańskich Łaźniach, Nohant, a jako kameralista także w Szlezwiku-Holsztynie i Montpellier. Dokonał wielu nagrań radiowych i telewizyjnych, wydał płyty z muzyką solową i kameralną.
MAREK PIJAROWSKI
Ukończył wrocławską Akademię Muzyczną w klasie dyrygentury Tadeusza Strugały, otrzymując dyplom z wyróżnieniem. Naukę uzupełniał na Międzynarodowych Kursach Muzycznych w Weimarze u Arvida Jansonsa, a także jako stypendysta w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Wiedniu u Carla Österreichera. Tam zetknął się bezpośrednio ze sztuką dyrygencką Herberta von Karajana, Leonarda Bernsteina, Georga Soltiego, Claudio Abbado. Debiutował we Wrocławiu w 1973, gdzie wkrótce został asystentem dyrygenta, a następnie drugim dyrygentem Filharmonii Wrocławskiej. W 1974, jako najmłodszy uczestnik, zdobył I miejsce na konkursie dyrygenckim im. G. Fitelberga w Katowicach, a w 1977 był finalistą Konkursu im. H. von Karajana w Berlinie. Szefował Filharmonii Wrocławskiej oraz Polskiemu Festiwalowi Muzyki Współczesnej Musica Polonica Nova. Był dyrektorem artystycznym Filharmonii Łódzkiej. Od 2007 pełni funkcję szefa-dyrygenta Orkiestry Filharmonii Poznańskiej. Posiada status stałego gościnnego dyrygenta Filharmonii Pomorskiej. Jest profesorem zwyczajnym. Prowadzi klasę dyrygentury w Akademii Muzycznej we Wrocławiu (kierownik Katedry Dyrygentury), oraz na UMFC w Warszawie. Zasiada w jury konkursów dyrygenckich, np.: Międzynarodowego Konkursu Dyrygentów im. G. Fitelberga w Katowicach oraz, jako przewodniczący, Międzynarodowego Przeglądu Młodych Dyrygentów im. W. Lutosławskiego w Białymstoku. Dyrygował Filharmonią Narodową w Niemczech, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Hiszpanii i Francji, Sinfonią Varsovią w Hiszpanii, Filharmonią Krakowską we Francji. Pracował z wieloma orkiestrami europejskimi, a także zespołami spoza starego kontynentu: w Turcji, Egipcie, Izraelu, Meksyku, Korei Południowej, Chinach, Kanadzie, USA i na Kubie. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Orderem „Gloria Artis”.