Co łączy muzykę Mozarta i Chopina? czy istnieją wspólne cechy twórczości obu wielkich kompozytorów? Muzyka Mozarta „o przedziwnej, południowej jakby lekkości” jest zawsze doskonała, niezależnie od tego, czy to była sonata czy opera, jak twierdził K. Szymanowski. „Jeden Chopin znał i czuł miarę prawdziwie grecką i nie puścił w świat nic niedoskonałego” – zapewniał Jan Kasprowicz. Odpowiedź może być jedna – wspólny był geniusz, owa tajemnica doskonałości, przed którą stajemy pełni zachwytu i pokory. Tę nieśmiertelną muzykę wysłuchamy podczas kolejnego kameralnego spotkania w interpretacji naszego gościa z Belgii – Sébastiena Dupuis’a. Młody artysta jest laureatem konkursu pianistycznego André Charlier w Waterloo. Obecnie głównie przebywa we Francji, ale pomieszkuje także w Berlinie i w Zurychu, skąd wyjeżdża na europejskie tournée i dalej – do Afryki i Ameryki Północnej. Na początek pianista zaprezentuje bardzo pogodną, beztroską Sonatę C-dur KV 330 Wolfganga Amadeusa Mozarta, a następnie kontrastujące nastrojem z utworem mistrza z Salzburga Scherzo h-moll op. 20 Fryderyka Chopina. Po nim uraczy nas jeszcze dwoma perełkami z twórczości wielkiego Polaka. Będzie to Ballada g-moll op. 23 – pierwsza z czterech ballad na fortepian solo, z cudownie przetwarzanymi tematami i frazami (charakterystyczna cecha twórczości naszego rodaka) oraz Etiuda c-moll op. 10 nr 12 zwana Rewolucyjną – jej geneza związana jest z upadkiem powstania listopadowego. Utwór zadedykowany został Franciszkowi Lisztowi – przyjacielowi i pierwszemu biografowi polskiego kompozytora, również wspaniałemu odtwórcy jego muzyki. A skoro tak, to ostatni głos oddajmy węgierskiemu twórcy, który najpierw powiedzie nas do szwajcarskiej Doliny Obermanna i pozwoli nam trwać w medytacyjnym zasłuchaniu aż do Etiudy transcendentalnej nr 12, by wreszcie wyrwać nas z kręgu wiecznych pytań żywiołową muzyką, jak to u austrowęgierskich Cyganów, w Rapsodii węgierskiej, utworze z krainy muzyki rozrywkowej.



SÉBASTIEN DUPUIS
Urodził się w 1983 roku w Brukseli. Pierwsze lekcje fortepianu pobierał już w wieku 5 lat, właściwą naukę rozpoczął jednak dopiero w wieku lat 13 w Akademii Muzycznej w Wavre, gdzie uczył się pod kierunkiem Marie-Dominique Gilles. Po ukończeniu Akademii został laureatem konkursu pianistycznego André Charlier w Waterloo, otrzymując dodatkowo nagrodę specjalną za najlepszą interpretację utworu Palimpseste Michela Lysight'a – kompozytora belgijskiego. Mając lat 18, rozpoczął naukę w Centre de Maitrise pianistique Eduardo Del Pueyo pod kierunkiem Thérésa'y Escudero. W wieku lat 19 wstępuje do Królewskiego Konserwatorium Muzycznego w Brukseli, gdzie przez trzy lata doskonalił swoją grę pod okiem Jean-Claude'a Vanden Eynden'a. Po dwóch kolejnych latach nauki, tym razem u Daniela Blumenthal'a w Hogeschool w Brukseli, artysta otrzymał tytuł „Master de Piano”. Następnie osiadł we Francji, gdzie doskonalił swoją technikę pod kierunkiem takich nauczycieli, jak: Denis Pascal, Pascla Mantin, Sophie Teboul, Hervé N'Kaoua, Frank Braley. Mieszkając we Francji, Berlinie i Zurychu, uczy i koncertuje m.in.: w Portugalii, Wielkiej Brytanii, Belgii, Niemczech, Holandii, Francji, oraz w Afryce i Ameryce Północnej.




powrót do strony głównej